Wij vragen u vriendelijk om het servies niet aan te raken. Het kanariegele servies op de eettafel is een ontbijtservies uit 1924, van de beroemde architect H.P. Berlage en de ontwerper Piet Zwart. Zwart was tekenaar op het architectenbureau van Berlage en ontwierp een servies met een opvallende zeshoekige vorm. Niet alleen de kleur en de vorm zijn bijzonder, ook het productieproces om het servies te maken. Het is namelijk gemaakt van persglas. Hiervoor wordt gloeiendheet glas in een hete gietijzeren matrijs gegoten. Het glas zakt als stroop in de matrijs en wordt afgeknipt zodra de matrijs vol is. Boven de matrijs hangt een soort stamper waarmee het glas stevig in de matrijs wordt nagedrukt. Daarna wordt de matrijs geopend en het glazen voorwerp er met een tang uit gehaald. Omdat de matrijs uit twee helften bestaat, die met een scharnier aan elkaar vastzitten, verschijnt er op de naad van het object altijd een klein verdikt lijntje. Dit lijntje geeft de indruk dat het object uit twee tegen elkaar geplakte helften bestaat. Het ontbijtservies op de eettafel is een van de eerste voorbeelden van modern industrial design in Nederland. Het 42-delige servies is bijna compleet en in deze omvang in geen ander Nederlands museum te zien. Het is speciaal voor Huis Sonneveld aangekocht om u te kunnen laten zien hoe modern de periode tussen de twee wereldoorlogen was, het zogenaamde interbellum. Het damasten tafellinnen op de eettafel is van de kunstenaar Chris Lebeau. De familie Sonneveld heeft het waarschijnlijk bij het inrichten van het huis in 1933 aangeschaft. Het linnen heeft het motief Vissen, een ontwerp dat Lebeau in opdracht van de Eindhovense textielfirma Van Dissel & Zonen maakte, en waarbij geabstraheerde dier- en vismotieven tot een doorlopend patroon zijn verwerkt. Tussen 1904 en 1939 maakte Lebeau meer dan vijftig ontwerpen voor linnen damast en zijn motieven ontleende hij veelal aan de natuur. Geen andere ontwerper in Nederland heeft zoveel damast-dessins op zijn naam staan. Het unieke van zijn werkwijze was dat hij voor de verschillende onderdelen van een set tafellinnen, zoals tafellaken en servet, een apart dessin maakte door het basismotief voor ieder stuk anders te combineren. Het tafellinnen van Lebeau was een must voor iedere welgestelde, moderne vrouw. De familie Sonneveld bezat ten minste drie kleden met bijpassende servetten, voor iedere maaltijd één. Het kleed heeft overigens – bij uitzondering hier in Huis Sonneveld – meer kenmerken van de ‘Art Deco’ dan van de ‘Nieuwe Zakelijkheid’.
Om meer te horen over mevrouw Sonneveld, toets A. Voor het glaswerk in de vitrine, toets B. Of druk C voor het servies op de eettafel en het tafellinnen. Raakt u de kastjes en het servies alstublieft niet aan. Het volgende nummer van deze tour, nummer 8, vindt u één verdieping hoger, naast de trap.