Tijdens de Slag bij Passendale vielen tussen 31 juli en 10 november 1917 minstens 125.000 doden. In het huidige landschap herinneren talloze plekken ons aan dit drama. Wellicht het meest zichtbaar en aangrijpend zijn monumenten en begraafplaatsen. De eerste vitrine laat zien hoe oorlogsslachtoffers een plaats kregen in het landschap. De tweede vitrine toont oorlogsrelicten die onaangeroerd bleven tijdens de wederopbouw. Bunkers, kraters, loopgraven, maar ook talrijke archeologische vondsten zijn tastbare getuigenissen van de Slag bij Passendale. De Belgische ontmijningsdienst DOVO ruimt nog elk jaar tientallen tonnen munitie op, de zogenaamde ijzeren oogst. Verspreid in deze zaal zie je donkergroene zuilen met verhalen over gesneuvelde soldaten. Ze laten zien dat ook minder opvallende plaatsen deel uitmaken van de oorlogsgeschiedenis. In elk veld of bosje, langs elke weg of heg en aan elke boerderij, verloor wel een soldaat zijn leven. Voor familieleden die de plek bezoeken waar een verwante vocht of stierf, hebben deze plekken een grote emotionele waarde. Vooral als een gesneuvelde geen geïdentificeerd graf heeft, is het aangrijpend om deze plek te kunnen bezoeken. De voormalige slagvelden zijn doordrenkt van herinneringen en betekenis vanwege deze talloze verhalen. Ze vormen een integraal onderdeel van de identiteit van de naties die er ooit vochten. Het landschap is als het ware een laatste getuige.