Dit portret van Fred Carasso uit 1969 vormt een hoogtepunt in het oeuvre van Charlotte van Pallandt. De constructie van horizontale en verticale lijnen en vlakken, die de kunstenaar gebruikt bij de opzet van haar portretten, is bij dit portret zichtbaar gebleven. Het portret is niet verfijnd en uitgewerkt. De reden hiervoor is het plotselinge overlijden van Fred Carraso tijdens het maken van dit beeld. Charlotte van Pallandt besluit om het portret niet verder af te maken. Het schetsmatige karakter en de dynamiek van de holle en bolle vlakken geven de essentie van Carasso indringend weer. Zij zegt: “Het is mij nooit te doen geweest om de gelijkenis, de nabootsing.[…] Het is de constructie, de compositie, de plastiek, die bij mij voorop staat. Dan pas komt de vorm. Als je aanvoelt hoe iemand is, komt het wezen er vanzelf in.” Charlotte van Pallandt heeft veel portretten gemaakt. Bijzonder aan haar werkwijze is, dat zij haar modellen eerst uitgebreid analyseert. Vervolgens probeert zij het uiteindelijke beeld zo eenvoudig mogelijk uit te voeren.