Het lijkt een bescheiden potje, op het tweede knooppunt van de vier op ons parcours. Dit is het allereerste aardewerk dat we tegenkomen. Aardewerk is zwaar en breekbaar, en dus niet geschikt voor rondtrekkende jagers-verzamelaars… Rond 5300 voor onze jaartelling maakt onze streek kennis met een nieuwe manier van leven: mensen die zich voor lange tijd ergens vestigen en aan landbouw doen! En potten maken. Elders vindt die revolutie eerder plaats, het eerst in het Midden-Oosten. De nieuwkomers sturen er pioniers op uit, die een geschikt gebied zoeken. Uiteraard verkiezen de boeren vruchtbare grond. Zoals in het zuiden van Limburg. Het liefst met water in de buurt, en ook hout om huizen mee te bouwen. En met open graslanden. Vermoedelijk stellen ze nog andere eisen, die wij nog moeilijk kunnen achterhalen: vreedzame contacten met de plaatselijke bevolking, toestemming van de voorouders… In elk geval, deze mensen maken aardewerk. Zoals dit potje voor dagelijks gebruik, gemaakt met plaatselijke klei. Ze versieren het met stippels en strepen in golvende banden. Vandaar hun naam: Bandkeramiekers. Bandkeramiekers wonen in grote lange huizen van leem en hout. Hun omgeving, die ontbossen ze. Om er akkers van te maken. We eindigen met een mysterie: de sporen van de Bandkeramiekers verdwijnen rond 4900 voor Christus plotseling. Dat verhaal vertellen we je iets verderop.