Het oudste aardewerk uit onze regio dateert van rond 5300 voor Christus, de tijd van de eerste landbouwers. Als grondstof gebruiken zij leem uit putten dicht bij hun huizen. Aardewerk maken gebeurt in deze vroege periode nog helemaal met de hand. Uit de klei boetseer je de vorm die je wil bereiken: een pot, kom, beker... Daarna volgt een traag en het liefst gelijkmatig droogproces. Hoe meer water de klei bevat, hoe meer hij tijdens het drogen zal krimpen. Om te voorkomen dat het aardewerk scheurt, voegen pottenbakkers daarom aan het begin van hun boetseerwerk grof zand toe aan de klei. Dat krimpt niet en verkleint zo het risico op scheuren. Versieringen breng je aan in de nog wat natte klei, net voor het bakken, al dan niet met een soort kam. In deze tijd zijn die versieringen gekerfde golven of bogen, en spiralen die je herhaalt, spiegelt, aanvult met stippen en arceringen. Dat is afhankelijk van de mode of de traditie in de familie… Er worden ook witte en rode kleurstoffen gebruikt, maar die zien wij niet meer. Bakken tot slot doe je in een open vuur. Je moet daarbij blijven hopen dat het aardewerk niet barst of scheurt. Aardewerk dateren archeologen op basis van het uitzicht. Zo weten we ook hoe oud een nederzetting ongeveer is waar we dat aardewerk terugvinden. Onder meer daarom is aardewerk een belangrijke informatiebron voor archeologen.