Links in de vitrine zie je houwelen. Rond 4000 voor Christus hakt men daar in mergellagen mijnschachten mee. Op zoek naar vuursteen. Om er bijlen van te maken. In de vitrine rechts ligt zo’n grote bijl. Daarmee rooien mensen in een hoog tempo bossen, want er is meer akkergrond nodig voor de voedselbevoorrading van de aangroeiende bevolking. Vanaf zowat 4300 voor Christus wordt in onze streken geleidelijk aan iedereen landbouwer. Rond 3000 is dat proces voltooid. Terug naar onze vuursteen. Bij de Maas vond men sinds duizenden jaren aan de oppervlakte kwaliteitsvolle vuursteen. Rond 4000 voor Christus raken die voorraden uitgeput. Maar mensen weten dan al dat je ook ónder de grond vuursteen vindt. Zo ontstaat er mijnbouw. Met houwelen als deze, maar ook met geweien, worden in de kalksteen schachten gehakt. Op zoek naar vuursteenknollen. Tot zeven en zelfs twaalf meter diep. Zo ontstaan in onze streken mijngebieden. In Nederlands-Limburg hebben archeologen op een terrein van acht hectare meer dan 75 schachten onderzocht. Van de naar schatting… 2000 die ze er aantroffen, uit een periode van 1500 jaar. Nog één cijfer: in de onderzochte schachten vond men bijna 15.000 botte houwelen. De vuursteen die mensen hier bovenhalen, is bijzonder populair, ook in buurgebieden. Ter plaatse maken ze er ruwe bijlen en lange klingen van, half afgewerkte producten. We vinden die terug tot bij Frankfurt, zowat driehonderd kilometer verderop. Daar werkt men ze af.