Je kijkt naar een verzameling urnen. En boven op de vitrine zie je een maquette van een zogenaamd urnenveld. Dat is een plaats die mensen generaties na elkaar als begraafplaats gebruiken. Ze worden er gecremeerd, de urne met hun as wordt er begraven en daar komt een laag heuveltje bovenop. Op den duur liggen er op een urnenveld honderden doden begraven, uit een en dezelfde gemeenschap. We hebben het nu over de periode 1000 tot 600 voor Christus. De heuvels zeggen: “Wij, families, vormen een gemeenschap.” Maar er is meer aan de hand: de bevolking neemt toe, vruchtbare grond wordt schaarser en daarom claimen gemeenschappen van enkele families hun deel van die grond. Dat doen ze onder meer door te laten zien dat hun voorouders er begraven liggen. Waardoor die families eigenaar worden van de grond. Urnenvelden vinden we op verschillende plaatsen in Europa, de oudste in Centraal-Europa. In het midden van zo’n urnenveld springen een of meer grotere, langwerpige heuvels in het oog. Ze doen aan een woonstalhuis denken. Daar lag misschien de stamvader van de gemeenschap begraven.