Houten plankjes en een soort metalen pinnen. Daar lijken we hier naar te kijken. Wat ze te vertellen hebben is niets minder dan een revolutie: we hebben het over het eerste gebruik van het schrift in onze streken! Vóór de Romeinse tijd wordt hier niet geschreven. Zo’n houten plankje is namelijk een schrijfplankje. Je ziet dat de randen lichtjes hoger zijn dan de rest. In de middenzone wordt eerst een laagje bijenwas aangebracht, en daarin kun je met de stift tekens of woorden krassen. Schrijven dus. De stift, in het Latijn stilus, heeft ook een platte kant. Daarmee kun je fouten corrigeren. Je kunt ook een hele tekst wissen. Daarna kun je het plankje met de was opnieuw gebruiken. Er zijn in Tongeren tientallen fragmenten van zulke schrijftabletten teruggevonden, en ook elders in het Romeinse imperium. Mensen gebruiken ze voor brieven, notities, de boekhouding, contracten, oorkonden, op school enz. Bij deze plankjes is de was vergaan. En zijn dus ook de teksten verdwenen. Waar die wel nog leesbaar zijn, zien we dat de bevolking in onze streken het Latijn gebruikt, in een volkse variant. Ook dat is een revolutie: in een groot deel van het gigantische Romeinse rijk wordt Latijn dé voertaal. Tegelijk blijven mensen hier nog Keltisch of Germaans spreken. Hoelang, weten we niet