Een ruiter. Zijn steigerend paard vertrappelt twee figuren waarvan de benen op een stuk slang lijken. Met zijn linkerarm ment de ruiter zijn paard en zijn rechterarm houdt hij opgeheven. Dit is niemand minder dan de oppergod Jupiter. In zijn rechterhand houdt hij waarschijnlijk de bliksem om die vervolgens te kunnen slingeren. Daar staat hij in de verhalen om bekend. Zijn paard vermorzelt hier twee zogenaamde giganten, creaturen die volgens de mythen tegen de goden in opstand zijn gekomen. Deze mooi uitgewerkte, maar beschadigde beeldengroep stond in Romeins Tongeren vermoedelijk boven op een hoge zuil, op het terrein van de monumentale tempel, een van de grootste in Noord-Gallië. Door de komst van de Romeinen maken onze streken kennis met hun godsdienst en dus met de cultus voor Jupiter en de vele andere goden, elk met hun specifieke bevoegdheid. Tegelijk blijven ook de oude Keltische goden bestaan. Dat is voor de Romeinse overheid geen probleem, zolang je ook meedoet met de officiële religie. De voorstelling van zo’n Jupiter te paard met giganten bijvoorbeeld kennen we alleen in de streken aan de Rijn. In het zuiden komt ze niet voor. Dat wijst erop dat hier een inheemse god van wie men aannam dat hij het weer mee bepaalde, is gelijkgesteld met Jupiter. Je ziet hier rechts nog een beeldje van een gespierde mannelijke figuur, voorovergebogen, met de armen op de rug. Ook dat is een gigant en ook hij is een fragment van een beeld met Jupiter.