Wijn is dé drank van de Romeinen. En wanneer ook onze streken tot het imperium gaan behoren, raakt ook hier wijn verspreid en wordt het een dagelijks consumptieproduct. Dat is opnieuw een bewijs van wat we romanisering noemen, het overnemen van Romeinse gebruiken en tradities. Deze wijnzeef is gevonden in het huidige Riemst, op het toenmalige platteland. Veel mensen drinken wijn waarvoor de druiven in Gallië zelf worden verbouwd, maar de elite laat ook kwaliteitswijnen importeren uit Griekenland en Italië. Deze mensen verblijven een deel van hun tijd in hun stadswoning, en een ander deel in hun plattelandsvilla. De zeef brengt ons bij de manier waarop mensen in de oudheid wijn drinken: aangelengd met meestal warm water en op smaak gebracht met diverse ingrediënten: hars, honing, zeewater, allerlei kruiden, bloemblaadjes… Met een scheplepel schep je de wijn uit een mengvat en je filtert hem door de wijn door de zeef te gieten, in drinkschalen of -bekers. Het bezinksel en de restanten van hars en kruiden blijven dan in de zeef achter. Vermoedelijk wordt zo’n zeef ook bij de bereiding van voedsel gebruikt. Je ziet links van de wijnzeef nóg een prachtig bewijs van de romanisering van het platteland: een bronzen badflesje in de vorm van een buste van een Afrikaans type. Dat is óók gevonden in Riemst. Zo’n flesje was gevuld met olie. Het hoort bij de Romeinse badcultuur en de luxe die daar in een plattelandsvilla bij past. Waarschijnlijk stond het in een badvertrek van zo’n villa en belandde het later in een graf, als grafgift.