Je kijkt naar een bronzen riemtong. Ze komt uit een vierde-eeuws graf. Er is een afbeelding in gekrast: een soldaat houdt een beker vast. Boven hem: twee vogels. Op de keerzijde heeft een ruiter een lans vast en staat onderaan ‘Viventius’. Vermoedelijk de naam van de eigenaar. De riemtong verstevigde het uiteinde van een verdwenen leren riem. En die leren riem behoorde tot de uitrusting van een militair. Vandaar de ingekraste soldaat en de ruiter. Uit andere bronnen weten we dat het meegeven van wapens en onderdelen van een militaire uitrusting in het graf een Germaanse traditie was. Ook Germanen die zich in onze streken vestigden hielden daaraan vast. Even samenvatten: de eigenaar van de riemtong noemt zich Viventius, dat is Latijn. Waarschijnlijk was hij een Germaan, die dus een Latijnse naam aannam. En Viventius was een soldaat, ongetwijfeld in het Romeinse leger. In onze streken bestond dat in Viventius’ tijd inderdaad vooral uit Germanen. Nieuwkomers dus. In ruil kregen zij geld, grond of een beloning in natura. Zo ontstond een nieuwe militaire elite en die nam geleidelijk de macht over van de oude landeigenaars. Door dienst te nemen maakte de Germaan Viventius ongetwijfeld snel kennis met de Gallo-Romeinse manier van leven. Hij werd ook begraven bij de allang geromaniseerde locals. Hier in de buurt zie je nog Germaanse graven met daarin onderdelen van gordels en andere Germaanse voorwerpen, zoals een werpbijl. Zij vertellen een gelijkaardig verhaal. Dat is een verhaal van nieuwkomers die ook hun stempel drukken op de levenswijze hier, met hun eigen gebruiken en waarden.