Er zijn momenten dat je staande in de keuken of zittend op je bed ineens beseft wat het leven je heeft aangedaan wat het je gaf en je ontnam hoe het jou aan flarden scheurde en overlaadde met geschenken wat jij het leven aandeed hoe je het onwillig nam en er mee rotzooide hoe je het gretig beet bevruchtte en verwondde dat het tot je doordringt dat niet jij het leven leefde maar het leven jou dat alles waar je bang voor was waar je om schreeuwde huilde lachte wat je in razernij ontstak dat dat alles niets is in het aangezicht dat jij niets bent in het aangezicht van dat ontembare dat niets ontziende leven zelf dat je in de orkaan van dat besef niets anders rest dan varen op een nietig scheepje het een-mans bedje van de overgave.