De Minervalaan in bloei, de rug kan naar het raam, geen verdwaalde kogels meer, de zon schijnt vrede komt schoorvoetend terug. Er zijn geen files of toeristenrampen roekeloze fietsers of parkeerproblemen. Binnen heeft de nieuwe tijd niet huisgehouden, geen designerlampen, weke bleke banken en artistieke takken er is geen internet, de smartphones kunnen leesplezier nog niet in stukken hakken. Het fluïdum van de verf streelt blijven en vergaan met even grote tederheid, de verf zo licht en vrij danst in de zon, danst alles wat ooit was voorbij, en alles wat zal komen, het heeft de lengte van een lied de vrouw zij zal voorbij, zo tijdelijk, zo tijdelijk zijn wij. Het boek? Blijft dan het boek? Tot dat een nacht daar weer de fik in zet en alles tot de diepste nerven weer eens omgewoeld. Oh zegen het moment dat alles even werd zoals het was bedoeld.