Ik wilde met Pruisische krachtdadigheid Ruslands logge beer de Nieuwe Tijd in sjorren. Daarvoor moest ik mij wel even van mijn achterlijke echtgenoot, de Tsaar, ontdoen. Ik sleurde, rammelde en sleepte aan de kettingen van bijgeloof en devotie, ik wilde licht en kunst en weidsere gedachten. Rijkdom groeide welig over akkers en paleizen slaven zeulden peulen, bonen, graan – we aten goed. Dat ik alle intriges, achterklap en aanslagen heb overleefd was omdat ik altijd wakker bleef, het wereldse toneel bespeelde als een handige croupier, de juiste mannen noodde in mijn bed en nooit, nee nooit, liet weten dat ik kwetsbaar ben. En dat terwijl ik liever in Parijs wilde studeren, schrijven, leren denken en flaneren met Voltaire en Diderot, de meesters van betekenis. Nee, terugkijkend denk ik alleen nog maar: wat wás dit alles toch? - het waren parels voor de zwijnen.